Speciaal voor Ivo: Greenpoint, een blik binnen het stadion.
De cel waarin Mandela 17 jaar heeft gezeten.
Jammer genoeg nam Karen de foto wat onscherp, ook is niet te zien dat hij mijn hand vasthoudt.
Hiernaast Karen en Tutu
Te gek zoals de dag begon. Karen had enkele weken terug al gezegd dat ze zou proberen ons in kontakt te brengen met aartsbisschop Desmond Tutu. Zij is een aktief lid van de Anglikaanse kerken doet daar allerlei klusjes. Is regelmatig met hem samen. Maar hij was zes weken buiten het land, is nu een week terug en vertrekt dan weer voor drie weken. Gisteravond tijdens het eten zei ze plotseling dat als wij hem wilden ontmoeten we vandaag de gelegenheid zouden hebben. Dus 6 uur op en 7 uur in de kerk bij een dienst samen met zo'n 25 andere personen. Zit vlak naast het altaar en plotseling staat hij op 1,5 meter van mij!!Tijdens de dienst vraagt hij of er mensen zijn die voor het eerst aanwezig zijn en of ze zich willen voorstellen. Een echtpaar uit California, Sarah en ik kregen de kans te zeggen wie we waren. Op een bepaald moment is er een onderdeel in de dienst dat iedereen elkaar vrede wenst, dus ook Tutu komt naar me toe en geeft me beide handen. Een speciaal moment.
Na afloop gaat hij bij de uitgang staan en opnieuw krijgt iedereen een hand. Karen vertelt hem wat we komen doen in dit land en tegen mij zegt hij dat wiskundige hulp erg nodig is hier. Sarah en ik gaan met hem op de foto. Dit is toch onvoorstelbaar!!
We hadden ook nog de gelegenheid om met hem te ontbijten, maar ik heb gereserveerd voor Robbeneiland (8.30 uur verplicht aanwezig zijn) en ook Sarah heeft iets anders gepland.
Dus snel met de auto richting Waterfront en om 9 uur onderweg op een toch nog enigszins ruwe zee, lekker deinen.
Daar aangekomen worden de 300 passagiers in bussen ondergebracht en over een gedeelte van het eiland gereden met uitleg van een gids. Het eiland heeft allerlei funkties gehad, is ook nog sanatorium geweest en een vesting gedurende de oorlog. Pas vanaf 1961 wordt het een deel van de strijd tegen de apartheid, beter gezegd allerlei mensen die er tegen strijden worden hier opgesloten. Zo heeft Mandela er 17 jaar opgesloten gezeten in een cel van 2 bij 2 meter. Na de bustocht worden we in het complex rondgeleid door een ex-gevangene die de laatste vier jaar hier heeft doorgebracht. Met een stem die steeds harder en emotioneler wordt vertelt hij hierover. Er hebben aldoor 1200 tot maximaal 2200 mensen verbleven. Hoefden niets te doen en konden gebruik maken van bibliotheek en cursussen. De moed werd erin gehouden door met elkaar te praten over wenselijke politieke systemen. Daarbij hadden ze steeds weet van wat er in het land gebeurde door een soort koeriers die a la minuut op viste konden komen, zogenaamd als familie.
Mandel's cel is qua deur geopend, maar de tralies zijn gesloten, alleen vanuit de gang is te zien hoe het er van binnen uitziet.
Indrukwekkend en tesamen met het verhaal van die man doet het mij erg veel.
Om 12 uur moeten we weer terug op de boot zitten, hij vaart vier keer per dag en alles is geregeld. Bij het inschepen moeten we zelfs door scanpoortjes, zoals op een vliegveld.
Eenmaal terug ga ik eerst lunchen, ik sterf van de honger na zo'n tijd op pad te zijn geweest. Dan naar het toeristenburo waar een vrouw die ik zaterdag jl al heb ontmoet en die me graag wilde hebben om les te geven aan haar dochtertje, mij info verschaft over de laatste dagen in dit mooie land dat vol verassingen zit. Bovendien wil ik een deel van de Gardenroute doen, waarvoor ook een brochure in mijn tas verdwijnt.
Genoeg stof om over na te denken en met Kevin en Karen te overleggen.
Bekijk nog een aantal winkels, zie artiesten optreden in een amphi theater en wandel naar Greenpoint waar het nieuwe voetbalstadion voor de WorldCup in aanbouw is. Maak foto's op het middenterrein, niemand die er iets van zegt.
Vandaag komen er twee nieuwe vrijwilligers in ons huis, allebei 19 jaar geloof ik, een uit Engeland en een uit Duitsland. Zo ontmoet je nog eens iemand.
Voor morgen staat er een afspraak met Boy, 7 uur vertrekken samen met Sarah naar Hermanus om eventuele walvissen te spotten. Voel me een bevoorrecht mens, dat ik dit allemaal mee kan maken.
En zondag is nog empty, maar toch geen reden om me zorgen te maken.
Beste Jos,
BeantwoordenVerwijderenWat heerlijk dat uit alles blijkt dat je je draai hebt gevonen. Zo zie je maar weer dat een mens mede door eigen inzet een hoop vermag.
Ook heel leuk om allemaal op de site te volgen.
Ik lees nu overigens nog steeds in boek van Dan Sleigh. Gaat over de Kaap en dus ook over Robbeneiland dat in 1660 ook al als pdeportatiekolonie was ingericht. De schrijver heeft voor zijn boek geput uit de archieven van de NL-kolonisten lijkt me, want hij geeft gedetailleerd weer hoe het leven was en hoe er met de autochtonen werd omgesprongen.
Jammer dat de eerste weken wat minder waren, maar nu heb je nog wel een paar mooie weken voor je.
Veel plezier en ik blijf je avonturen natuurlijk nauwgezet volgen...
Menno